Bir çiçeğin sunduğu güzellik ve görkem! Naifler bunu hafife alır ve o narin yaprakların renklerinin derinliğini algılayabilecek kadar hassas değillerdir.
Çiçek, kısa bir süreliğine açar ve ardından taç yaprakları herhangi bir hayranlık ya da sevgi dokunuşu görmeden toza dönüşüverir. Bilir misiniz, sevgisizlikten ağlarlar. Bu yüzden çekingendirler ve sessiz, yalnız gecelerde fark ettirmeden çiçeklerini dökerler.
Bir çiçek, sadece bir kez açan ve sonsuza kadar kaybolan canlı bir güzelliktir. Beyhude yere fısıldar - çünkü zalim insanın sağır kulaklarının bu acıyı duymaya gücü yoktur. Toprak, onun güzelliğini özümseyip kendi gri çirkin rengine karıştırmadan önce; çiçek taç yapraklarını Sevgilisine sunmak için bekler.
Anneliği bilen ama kayıtsız şartsız veren bu kutsal çiçekle iletişim kurmak için bu kadar yoğun bir hassasiyet duygusu kimde vardır?
Bir gün rahip, sunağında kullanmak üzere bir çiçeğin sapını kopardı. Çiçeği taşırken tökezledi ve çiçek “Ey rahip, yaralandın mı?” diye sordu. Çiçeğin fısıldayan sesini duyan rahip ağlamaya başladı. Sanki kendi yavrusunun boynunu bükerek onu sunağın üzerindeki dilsiz, cansız heykele sunacakmış gibi hissetti. Ne zaman biri sunağa gitse heykel ne konuşur ne de hareket ederdi. Annesinden koparılıp atıl, dilsiz bir tanrıya sunulan doğanın narin bebeği için bu tapınmanın ne yararı var ki? Çiçeğin ağlayan sesinden etkilenen rahip tapınmayı bıraktı ve o günden itibaren formsuz ve sınırsız sonsuzluğu düşünerek tek başına yaşadı.
İnsanoğlunun ne saflığı ne samimiyeti ne de geçerliliği olan garip ve uğursuz ibadet etme yöntemleri vardır.
Yazan: Swami Rama
Çeviren: Şükran Karaduman
Kaynak: https://www.ahymsin.org/living-beauty/
